نقدینگی به زبان ساده؛ معنی این همه پول چیست؟
واژه نقدینگی از جمله کلماتیست که در رسانه‌ها از آن زیاد استفاده می‌شود. واژه‌ای که بسیاری از ما نمی‌دانیم به چه معناست اما فراوان شنیده ایم که عامل تورم و کاهش تولید است. هر چند نقدینگی مفهوم پیچیده‌ای به نظر می‌رسد، سر در آوردن از آن می‌تواند بسیاری از ابهام‌های اقتصادی را برای ما روشن کند.
نقدینگی مجموعه‌ای از دارایی‌های پولی است که یا همین الان نقد و در دسترس است، یا مثل حساب سپرده پس‌انداز، یا هر دارایی دیگری که اگر لازم باشد در یک فاصله زمانی می‌تواند نقد شود. به عبارت دیگر نقدینگی همان پول در گردش است، یعنی کل پولی که در ایران وجود دارد چه دست مردم، چه دولت، چه بانک‌ها و نهادهای دیگر.
نقدینگی یک کشور
نقدینگی یک کشور مجموع نقدینگی همه افراد، نهادها و دولت است. در واقع همه پولیست که در کشور وجود دارد و می‌تواند وارد چرخه اقتصاد شود. این پول‌ها به دو شکل پول و شبه‌پول دسته‌بندی می‌شود. پول، جمع اسکناس و حساب‌های جاری (یا به اصطلاح تخصصی سپرده‌های دیداری) است و شبه‌پول هم جمع سپرده‌های بلندمدت، کوتاه‌مدت، قرض‌الحسنه و سایر سپرده‌ها است.
نقدینگی در ایران چقدر است؟
بر اساس آخرین آمار بانک مرکزی، تا پایان پاییز ۱۳۹۸ کل حجم پول در ایران به بیش از ۲,۲۶۲ هزار میلیارد تومان رسیده است. برای نوشتن این حجم پول به عدد باید یک ۲,۲۶۲ با ۱۲ صفر جلوی آن بنویسید. از این میزان، حدود ۵۳ هزار میلیارد تومان پول نقد به صورت اسکناس دست مردم است. ۳۱۱ هزار میلیارد تومان هم در حساب‌های جاری و دست به نقد است. در واقع جمع کل پول نقد حاضر و آماده، حدود ۳۶۳ هزار میلیارد تومان است.
اما بیش از ۵ برابر این عدد، یعنی ۱,۸۹۹ هزار میلیارد تومان شبه‌پول یا پول غیر نقد یا پولی است که نقد کردن آن زمان می‌برد.
بر اساس آخرین گزارش‌های بانک مرکزی، در پایان آذر سال ۱۳۹۸، حدود ۶۴۱ هزار میلیارد تومان در سپرده‌های کوتاه مدت بوده است. ۱,۱۰۳ هزار میلیارد تومان در سپرده‌های بلند مدت، ۱۱۶ هزار میلیارد تومان در حساب‌های قرض‌الحسنه و ۳۹ هزار میلیارد تومان هم در سایر حساب‌های سرمایه‌گذاری بوده است.
حجم نقدینگی
نقدینگی ترکیبی از دارایی‌های خارجی و بدهی‌های دولتی و غیردولتی به بانک‌ها است. در کشوری مانند ایران که اقتصاد دولتی‌اش وابسته به فروش نفت و تزریق پول آن به اقتصاد است، دارایی‌های خارجی بخش مهمی از اجزای نقدینگی است. تا پایان پاییز سال ۱۳۹۸ دارایی‌های خارجی بانک مرکزی ۴۹۵ هزار میلیارد تومان و دارایی‌های خارجی بانک‌ها ۵۴۰ هزار میلیارد تومان است. یعنی به اعتبار دلارهایی که در اختیار بانک مرکزی و سیستم بانکی قرار گرفته در مجموع ۱,۰۳۴ هزار میلیارد تومان به پول ایرانی خلق شده است. البته از آن سو باید بدهی ارزی کل سیستم بانکی را هم حساب کرد که شامل وام‌ها و اعتبارات دریافتی از خارج و سپرده‌های ارزی است که تا پایان آذر ۱۳۹۸ به حدود ۶۳۱ هزار میلیارد تومان رسیده است. اگر این دو عدد را از هم کم کنیم خالص دارایی ارزی کل سیستم بانکی به ۴۰۳ هزار میلیارد تومان می‌رسد که حدود ۱۸ درصد کل نقدینگی است.
از سوی دیگر، مطالبات سیستم بانکی هم جزو نقدینگی به حساب می‌آید. این بدهی‌ها دو بخش دارند. یکی بدهی‌های دولتی و دیگری بدهی‌های غیر دولتی است.
تکلیف بدهی غیردولتی روشن است. اینها عمدتا وام‌هایی است که به مردم و شرکت‌های غیردولتی پرداخت می‌شود.
بدهی‌های دولتی هم خود دو بخش دارد پولی که بانک مرکزی یا بقیه بانک‌ها به خود دولت یا شرکت‌های دولتی وام می‌دهند.
بخش دوم هم بدهی‌های بودجه‌ای است. مثلا به فرض دولت در قانون بودجه پیش‌بینی کرده یک مقدار مشخصی درآمد و به همان میزان هزینه دارد. حالا درآمدها محقق نمی‌شوند، اما هزینه‌ها سر جای‌شان است. این پول‌ها در واقع کسری بودجه است که به صورت بدهی خود را نشان می‌دهد.
نقدینگی و سیاست‌گذاری پولی
در یک اقتصاد سالم روال عادی بده و بستان پول میان بانک و بخش عمومی به شکل وام و سپرده عامل اصلی در کم و زیاد شدن نقدینگی است.
این کار را بانک مرکزی به عنوان سیاست‌گذار پولی با تغییر نرخ سود بانکی تنظیم می‌کند. مثلا در شرایطی که بانک مرکزی می‌خواهد نقدینگی زیاد شود، نرخ سود را پایین می‌آورد در نتیجه وام بیشتری پرداخت می‌شود ولی وقتی می‌خواهد نقدینگی را کم کند سود را بالا می‌برد. در نتیجه هم مردم تمایل بیشتری برای سپرده‌گذاری در بانک‌ها دارند و هم ریسک وام گرفتن زیاد می‌شود.
اما در کشورهایی مانند ایران که یک بانک مرکزی مستقل وجود ندارد، دولت عامل اصلی افزایش نقدینگی است. در ایران دولت هم نرخ دلار را تعیین می‌کند و به بانک مرکزی می‌گوید دلار را با چه قیمتی تبدیل به پول ایرانی کند، هم نرخ سود بانکی را تعیین می‌کند هم برای بانک‌ها تعیین تکلیف می‌کند که به افراد و نهادهای خاص و شرکت‌های دولتی به چه نرخی وام بدهند یا برای‌شان خط اعتباری باز کنند.
نقدینگی و پول بی‌حساب
پول بی‌حساب، وقتی آفتاب اقتصاد به آن بتابد مثل برف آب می‌شود و ارزشش را از دست می‌دهد.
افزایش نقدینگی اگر متناسب با ظرفیت اقتصاد باشد، بسیار خوب است، چون باعث رونق می‌شود، اما اگر محصول افزایش بدهی دولت و چاپ پول برای جبران کسری بودجه باشد، یا مثل سال‌های گذشته در نتیجه سود بالای بانکی در حساب‌های پس‌انداز انباشته شود، به جز تورم حاصل دیگری ندارد.
با مدیریت ترکیب نقدینگی می توان تورم را به تاخیر انداخت، اما نمی‌توان جلوی آن را گرفت. تورم نقدینگی بی‌حساب، دیر و زود شاید داشته باشد، اما به طور قطع سوخت‌وسوز نخواهد داشت.
نقدینگی و مدیریت اقتصاد
مدیریت نقدینگی ابزار کار دولت برای کنترل اقتصاد است و ایجاد تعادل میان تورم و تولید است.
در شرایط عادی با کاهش نرخ سود بانکی، نقدینگی افزایش پیدا می‌کند و با افزایش آن سرعت افزایش حجم پول کم می‌شود. در ایران البته این قاعده کار نمی‌کند، بلکه سود بانکی بالا خود یکی از عوامل افزایش نقدینگی است.
در شرایط عادی افزایش نقدینگی باعث تحریک بازار و رونق تولید و بعضا تورم می‌شود. این هنر سیاست‌گذاران پولی است که با توجه به شرایط اقتصادی الاکلنگ نقدینگی را بالا و پایین کنند. به گونه‌ای که همزمان با افزایش تولید،نه‌تنها فایده‌ای برای تولید ندارد، بلکه به کاهش چشمگیر ارزش پول و از دست رفتن قدرت خرید مردم می‌انجامد.
یک دلیل این وضعیت، مشکلات ساختاری و تاریخی تولید در ایران است، یعنی حتی در شرایطی که پول دست مردم زیاد می‌شود، به جای تولید واردات و بازرگانی رونق پیدا می‌کند.
البته در این میان حساب بخش ساختمان به عنوان یک صنعت غیرمبادله‌ای (امکان صادرات و واردات ندارد) جدا است. تجربه نشان داده که در دوران تلاطم و آشفتگی‌های اقتصادی، مصادف با رونق ساخت‌وساز است. بیشترین حجم ساخت و ساز در ایران در زمان شدیدترین بحران‌های اقتصادی انجام شده است، اگرچه نقدینگی بازار چیست؟ به نظر می‌رسد با پر شدن پیمانه ساختمان‌سازی در ایران، در دوره اخیر بحران اقتصادی، بازار مسکن و ساخت‌وساز هم بحرانی شده است.
ربع نقدینگی چیست؟
ربع نقدینگی چیست؟
اکثر افراد جامعه صرف نظر از شغل و کسب و کاری که دارند اغلب با مشکلات مختلف مالی دست به گریبان هستند. و ما تمام کسب و کارها را بر اساس نوع نگرش صاحبان ( ربع نقدینگی ) آن به چهار قسمت تقسیم کرده ایم:
ربع اول Employee یا ربع کارمندی :
افراد شاغل در این گروه ربع نقدینگی به دنبال شغل دائمی و مطمئن با در آمدی متوسط ولی مستمر می‌باشند، این دسته از افراد همیشه در حال کار کردن برای دیگران هستند و به ازای میزان کارکردشان دستمزد دریافت می‌کنند. این گروه سعی می‌کنند با بیشتر یا بهتر کار کردنشان درآمدشان را افزایش دهند.
ارزش اصلی این گروه امنیت می‌باشد ، امنیت در کار ، امنیت در درآمد ، امنیت در دوران بازنشستگی.
ربع دوم Small business کسب و کار کوچک :
افراد شاغل در این دسته صاحبان مشاغل خویش فرما و کوچک می‌باشند ، صاحبان فروشگاه‌ها ، موسسات کوچک ، خرده فروشان و …
این افراد بر اساس آرمان‌ها و ارزش‌های خود می‌گویند : اگر میخواهی کاری درست انجام شود خودت انجامش بده و بر این اساس سعی دارند همیشه کار را مستقل انجام دهند. در این گروه بیشترین مسئولیت‌ها بر دوش صاحبان کسب و کار می‌باشد و کیفیت کار بر اساس میزان توانایی فردی آنهاست.
ارزش این افراد حفظ درآمد متوسط در کسب و کار می‌باشد.
ربع سوم Big business یا کسب و کار بزرگ :
افرادی مثل بیل گیتس ، این گروه سعی دارند با راه اندازی بنگاه‌ها ، شرکت‌ها ، و موسسات بزرگ به درآمدی ایده آل برسند ، افراد مدیر در این گروه حداقل ۵۰۰ کارمند را در خدمت شرکت خود دارند و سعی می‌کنند با استفاده از تعدادی افراد خبره ، توانمند و با تجربه کارهای شرکت خود را انجام دهند و به صورت گروهی به درآمدی بالا برسند.
شعار افراد این گروه این است : سیستم مناسب ، شبکه کار گروهی قوی ، استفاده از باهوش‌ترین و بهترین افراد ، دقیقا بر خلاف گروه دوم که می‌خواهند خودشان همه کارها را انجام دهند.
ربع چهارم Investors یا گروه سرمایه گذاران :
افراد مربوط به این گروه با شناسایی بازارها ، مطالعات دقیق ، معاملات ، تغییرات بازار ، بورس‌ها و با سرمایه گذاری‌های کوچک و بزرگ سعی می‌کنند از پولشان بهترین استفاده را کنند. این گروه سعی دارند از پول ، پول بسازند.
این گروه بر این باورند : سرمایه گذاری مناسب و به موقع مساوی است با سود بالا و باورنکردنی.
دسته چهارم از پول بیشترین استفاده را می‌بردند ، دسته سوم از افراد و کار گروهی بیشترین سود را می‌بردند اما دسته اول و دوم در خدمت این دو گروه هستند.
پیام گزارش بانک مرکزی از نقدینگی و بازار دلار برای بازار چیست؟
تجارت نیوز / بانک مرکزی، تحلیل تحولات اقتصاد کلان کشور در اسفند ۱۴۰۰ را منتشر کرده. بر اساس این گزارش، رشد نقدینگی در آخرین ماه سال گذشته، رکورد ۱۲ ماهه را شکسته است. اما این موضوع چه پیامی برای بازارها دارد؟
بانک مرکزی تحلیل تحولات اقتصاد کلان را در اسفند ۱۴۰۰ منتشر کرده است. داده‌های این گزارش، از «کاهش نسبی» تورم نقطه به نقطه، ۱۲ ماهه و ماهانه در آخرین ماه سال حکایت می‌کنند. بخشی از این گزارش نیز نقدینگی بازار چیست؟ بازار دلار اختصاص دارد.
بانک مرکزی در مورد تحولات بازار رسمی ارز (سامانه نیما و بازار متشکل معاملات ارزی ایران) در اسفند می‌نویسد که برای دومین ماه متوالی، متوسط نرخ ماهانه دلار در بازار حواله و اسکناس کاهش یافت.
همچنین متوسط نرخ فروش دلار حواله‌ای و اسکناس مندرج در سامانه سنا به ترتیب معادل ۲۴۱٫۱ و ۲۴۵٫۴ هزار ریال بود که نسبت به بهمن‌ماه به ترتیب معادل ۰٫۶ و ۲٫۱ درصد کاهش نشان می‌دهد.
از سوی دیگر، تحولات بازار غیررسمی حاکی از افت متوسط نرخ دلار در ماه مورد گزارش نسبت به بهمن ماه بوده است.
مسکن
در سایر بازارهای دارایی از جمله مسکن، بررسی‌ها حاکی از افزایش شاخص «قیمت مسکن معامله‌شده» است. متوسط قیمت خرید و فروش یک متر مربع زیربنای واحد مسکونی معامله شده در شهر تهران طی اسفندماه ۱۴۰۰ نسبت به ماه قبل ۶٫۲ درصد و نسبت به ماه مشابه سال قبل ۱۶٫۰ درصد افزایش را تجربه کرد.
این مقدار در مقایسه با رشد نقطه به نقطه اسفندماه سال ۱۳۹۹ (معادل ۹۳٫۷ درصد) به مراتب کمتر بوده و مبین کند شدن آهنگ رشد قیمت مسکن در سال ۱۴۰۰ است.
بورس
گزارش بانک مرکزی می‌گوید، شاخص کل بورس اوراق بهادار در روز پایانی اسفندماه ۶٫۶ درصد نسبت به روز پایانی ماه قبل افزایش یافت.
نرخ سود بازار بین بانکی
در اسفند با توجه به تداوم انجام عملیات بازار باز با موضع انبساطی، نرخ سود بازار بین بانکی روند باثباتی را تجربه کرده است. بررسی روند تغییرات حجم معاملات و نرخ بازار بین‌بانکی در سال ۱۴۰۰ نشان می‌دهد که حجم معاملات بازار بین بانکی از ابتدای سال تا مرداد روند صعودی را تجربه کرد.
در نیمه دوم این سال با کاهش ذخایر مازاد شبکه بانکی، متوسط روزانه حجم معاملات بازار کاهش و نرخ سود افزایش یافت. این روند افزایشی نرخ سود تا آذر ماه ادامه داشت اما در ادامه با افزایش چشمگیر حجم عملیات بازار باز و در نتیجه افزایش منابع در دسترس بانک‌ها در سه ماه پایانی سال، مجددا نرخ سود بازار کاهش یافت و در آخرین روز کاری اسفندماه در سطح ۲۰٫۲ درصد قرار گرفت.
نسبتهای نقدینگی
تعریف نسبتهای نقدینگی چیست؟
نسبتهای نقدینگی کلاسی از معیارهای مالی است که برای تعیین توانایی شرکت در پرداخت تعهدات و بدهی های کوتاه مدتش مورداستفاده قرار می‌گیرد. عموماً، هر چه مقدار نسبتهای مالی بالاتر باشد، حاشیه امنیتی که شرکت برای پوشش بدهی های کوتاه مدتش دارد نیز بزرگ‌تر خواهد بود؛ اما این نسبتها نباید خیلی هم بزرگ باشند. چراکه افزایش آن‌ها نشان از عدم توانایی شرکت در جذب منابع مالی خارجی یا سرمایه گذاری در دارایی های سودآور است.
توضیحات مدیر مالی در مورد نسبتهای نقدینگی
نسبتهای نقدینگی معمولاً شامل نسبت جاری، نسبت آنی و نسبت پول نقد می‌شود. تحلیلگران مختلف دارایی های متفاوتی را در ارتباط با محاسبه نقدینگی در نظر می‌گیرند. بعضی از تحلیلگران فقط مقدار پول نقد و مشابه‌های آن را که بر بدهی های جاری تقسیم شده محاسبه می‌کنند، چون احساس می‌کنند که این موارد، دارایی های با بیشترین نقدینگی هستند و به احتمال خیلی زیاد برای پوشش بدهی های کوتاه مدت در صورت نیاز مورداستفاده قرار خواهند گرفت.
توانایی شرکت برای تبدیل دارایی های کوتاه مدت به وجه نقد جهت پوشش تعهدات مالی وقتی طلبکاران به دنبال پولشان هستند بسیار اهمیت دارد. تحلیلگران ورشکستگی و مبتکرین وام های بانکی غالباً از نسبتهای نقدینگی برای تعیین اینکه آیا یک شرکت قادر به ادامه خواهد بود یا خیر استفاده می‌کنند.
آزمودن نقدینگی شرکت گامی ضروری در تحلیل آن شرکت است. نسبت های اندازه‌گیری نقدینگی را بخوانید تا درک خود را از این نسبت ها بهبود نقدینگی بازار چیست؟ نقدینگی بازار چیست؟ بخشید.
نسبت جاری
نسبت جاری راحت‌ترین نسبت نقدشوندگی است. برای محاسبه آن کافی است دارایی های جاری بر بدهی های جاری تقسیم شوند. منظور از دارایی های جاری، دارایی هایی هستند که در فرآیند عادی شرکت به یکدیگر تبدیل می‌شوند و می‌توانند به‌صورت معقولی در عرض یک سال به پول نقد تبدیل شوند. از طرفی منظور از بدهی های جاری، بدهی هایی هستند که سررسید آن‌ها کمتر از یک سال است.
بدهی های جاری/دارایی های جاری= نسبت جاری
گفته می‌شود بهتر است این نسبت چیزی در حدود ۲ باشد؛ یعنی ۲ برابر بدهی های جاری، دارایی جاری وجود داشته باشد. اگر نسبت جاری کوچک شود، ریسکی تحت عنوان ریسک عدم پرداخت به موقع بدهی های جاری به وجود می‌آید.
اگر نسبت جاری خیلی بزرگ شود، یا صورت کسر زیاد است که این به معنی آن است که موجودی کالا یا ملزومات زیادی نگهداری می‌شود و یا مخرج کسر کوچک است که این به معنی آن است که مدیران شرکت نتوانسته‌اند اعتبارات کوتاه مدت جذب کنند.
نسبت آنی یا سریع
نسبت آنی کمی سخت‌گیرانه‌تر محاسبه می‌شود. این نسبت فهرست دارایی هایی که به اندازه پول نقد و مشابه های آن نقد شوندگی کمتری دارند، نظیر ملزومات و موجودی کالا، از دارایی های جاری کسر می‌کند.
بدهی های جاری/(حساب های دریافتنی + سرمایه گذاری های کوتاه مدت+ پول نقد و مشابه های پول نقد) = نسبت آنی
یک نوع از نسبت آنی به سادگی فهرست موجودی را از دارایی های جاری کم می‌کند و آن را از نسخه‌ای که در بالا به آن اشاره شد اندکی بخشنده‌تر نشان می‌دهد.
بدهی های کنونی/(موجودی کالا – دارایی های جاری) = نسبت آنی
گفته می‌شود این نسبت نقدینگی بازار چیست؟ اگر چیزی در حدود یک باشد، قابل قبول است. اگر این نسبت زیاد باشد، این اتفاق ممکن است به سه دلیل رخ دهد. نخست ممکن است موجودی کالای کمی نگهداری می‌شود. دوم ممکن است دارایی های جاری زیاد باشد و سوم ممکن است اعتبارات کوتاه مدت کمی جذب شده باشد.
نسبت پول نقد
نسبت پول نقد هیجان‌انگیزترین نسبت نقد شوندگی است که حساب های دریافتنی، به همراه موجودی کالا و سایر دارایی های جاری را در نظر نمی‌گیرد. این نسبت، بیش از نسبت جاری یا آنی، توانایی پرداخت تعهدات شرکت را در صورت به وجود آمدن مورد اضطراری ارزیابی می‌کند. حتی شرکت های با سوددهی بالا هم می‌توانند با مشکل مواجه شوند اگر نقدشوندگی لازم برای واکنش به اتفاقات پیش بینی نشده را نداشته باشند.
بدهی های جاری/(سرمایه گذاری های کوتاه مدت + پول نقد و مشابه های پول نقد) = نسبت پول نقد
معادل انگلیسی نسبتهای نقدشوندگی عبارت است از:
Liquidity Ratios
اگر سؤال یا نظری دارید لطفاً در بخش پرسش و پاسخ سوالات مالی مطرح کنید. همین‌طور با اشتراک‌گذاری نقدینگی بازار چیست؟ این نوشته در شبکه‌های اجتماعی شما هم در توسعه دانش مالی و سرمایه گذاری شریک شوید.
نسبتهای نقدینگی
تعریف نسبتهای نقدینگی چیست؟
نسبتهای نقدینگی کلاسی از معیارهای مالی است که برای تعیین توانایی شرکت در پرداخت تعهدات و بدهی های کوتاه مدتش مورداستفاده قرار می‌گیرد. عموماً، هر چه مقدار نسبتهای مالی بالاتر باشد، حاشیه امنیتی که شرکت برای پوشش بدهی های کوتاه مدتش دارد نیز بزرگ‌تر خواهد بود؛ اما این نسبتها نباید خیلی هم بزرگ باشند. چراکه افزایش آن‌ها نشان از عدم توانایی شرکت در جذب منابع مالی خارجی یا سرمایه گذاری در دارایی های سودآور است.
توضیحات مدیر مالی در مورد نسبتهای نقدینگی
نسبتهای نقدینگی معمولاً شامل نسبت جاری، نسبت آنی و نسبت پول نقد می‌شود. تحلیلگران مختلف دارایی های متفاوتی را در ارتباط با محاسبه نقدینگی در نظر می‌گیرند. بعضی از تحلیلگران فقط مقدار پول نقد و مشابه‌های آن را که بر بدهی های جاری تقسیم شده محاسبه می‌کنند، چون احساس می‌کنند که این موارد، دارایی های با بیشترین نقدینگی هستند و به احتمال خیلی زیاد برای پوشش بدهی های کوتاه مدت در صورت نیاز مورداستفاده قرار خواهند گرفت.
توانایی شرکت برای تبدیل دارایی های کوتاه مدت به وجه نقد جهت پوشش تعهدات مالی وقتی طلبکاران به دنبال پولشان هستند بسیار اهمیت دارد. تحلیلگران ورشکستگی و مبتکرین وام های بانکی غالباً از نسبتهای نقدینگی برای تعیین اینکه آیا یک شرکت قادر به ادامه خواهد بود یا خیر استفاده می‌کنند.
آزمودن نقدینگی شرکت گامی ضروری در تحلیل آن شرکت است. نسبت های اندازه‌گیری نقدینگی را بخوانید تا درک خود را از این نسبت ها بهبود بخشید.
نسبت جاری
نسبت جاری راحت‌ترین نسبت نقدشوندگی است. برای محاسبه آن کافی است دارایی های جاری بر بدهی های جاری تقسیم شوند. منظور از دارایی های جاری، دارایی هایی هستند که در فرآیند عادی شرکت به یکدیگر تبدیل می‌شوند و می‌توانند به‌صورت معقولی در عرض یک سال به پول نقد تبدیل شوند. از طرفی منظور از بدهی های جاری، بدهی هایی هستند که سررسید آن‌ها کمتر از یک سال است.
بدهی های جاری/دارایی های جاری= نسبت جاری
گفته می‌شود بهتر است این نسبت چیزی در حدود ۲ باشد؛ یعنی ۲ برابر بدهی های جاری، دارایی جاری وجود داشته باشد. اگر نسبت جاری کوچک شود، ریسکی تحت عنوان ریسک عدم پرداخت به موقع بدهی های جاری به وجود می‌آید.
اگر نسبت جاری خیلی بزرگ شود، یا صورت کسر زیاد است که این به معنی آن است که موجودی کالا یا ملزومات زیادی نگهداری می‌شود و یا مخرج کسر کوچک است که این به معنی آن است که مدیران شرکت نتوانسته‌اند اعتبارات کوتاه مدت جذب کنند.
نسبت آنی یا سریع
نسبت آنی کمی سخت‌گیرانه‌تر محاسبه می‌شود. این نسبت فهرست دارایی هایی که به اندازه پول نقد و مشابه های آن نقد شوندگی کمتری دارند، نظیر ملزومات و موجودی کالا، از دارایی های جاری کسر می‌کند.
بدهی های جاری/(حساب های دریافتنی + سرمایه گذاری های کوتاه مدت+ پول نقد و مشابه های پول نقد) = نسبت آنی
یک نوع از نسبت آنی به سادگی فهرست موجودی را از دارایی های جاری کم می‌کند و آن را از نسخه‌ای که در بالا به آن اشاره شد اندکی بخشنده‌تر نشان می‌دهد.
بدهی های کنونی/(موجودی کالا – دارایی های جاری) = نسبت آنی
گفته می‌شود این نسبت اگر چیزی در حدود یک باشد، قابل قبول است. اگر این نسبت زیاد باشد، این اتفاق ممکن است به سه دلیل رخ دهد. نخست ممکن است موجودی کالای کمی نگهداری می‌شود. دوم ممکن است دارایی های جاری زیاد باشد و سوم ممکن است اعتبارات کوتاه مدت کمی جذب شده باشد.
نسبت پول نقد
نسبت پول نقد هیجان‌انگیزترین نسبت نقد شوندگی است که حساب های دریافتنی، به همراه موجودی کالا و سایر دارایی های جاری را در نظر نمی‌گیرد. این نسبت، بیش از نسبت جاری یا آنی، توانایی پرداخت تعهدات شرکت را در صورت به وجود آمدن مورد اضطراری ارزیابی می‌کند. حتی شرکت های با سوددهی بالا هم می‌توانند با مشکل مواجه شوند اگر نقدشوندگی لازم برای واکنش به اتفاقات پیش بینی نشده را نداشته باشند.
بدهی های جاری/(سرمایه گذاری های کوتاه مدت + پول نقد و مشابه های پول نقد) = نسبت پول نقد
معادل انگلیسی نسبتهای نقدشوندگی عبارت است از:
Liquidity Ratios
اگر سؤال یا نظری دارید لطفاً در بخش پرسش و پاسخ سوالات مالی مطرح کنید. همین‌طور با اشتراک‌گذاری این نوشته در شبکه‌های اجتماعی شما هم در توسعه دانش مالی و سرمایه گذاری شریک شوید.
دیدگاه شما